Datg Hollerland un siene Bewahner sünd nich jüst de Strakelkinner von den Weergott. Sünd se aber eenmaal verwähnt worrn, denn blifft so een Beleevnis noch johrelang in de Erinnerung von de Minschen fast sitten.
So weer dat maal bi een Johr, wo dat Wunner von een bleuhen Vörjohr un de Kraft von ee’n wassen Sommer noch in de pralle Oornt von een’n gollen Harvst gleuhen dän. De Landlüür von Osterholt harrn Kiepen vull Appels un Beern oornt. Pükfein un akraat na Dickstiel un Grabensteener, na Cox Orange un Kaiser Willem sorteert, weern de Appels op’n Dackböön un in’n Eerdkeller utleggt worrn, wo se wunnerboor sööt un leeflich rüken dän. Ok de late Harvst wieste sik nich von sien griese, suurmulsche Siet mit rusige Regenschuurn in’n kolen Nebelmaand. Nä, disse Harvst blinkerte mit Licht un Lüchten bit ton letzten Dag un word öber Nacht dör samtweeken Snee un frostklore Steernnächte aflööst. So fröhe Winterfreuden kunnen de Osterholter Kinner nich faken beleben. Dorum trocken se glieks na’n Middageten mit Iesensleern un Strietschoh in den veertig Morgen groten Egestorffpark.
Aber nich alleen ut Osterholt, Schömoor un Teneber strömten Jungs un Deerns ran, sonnern sölfst ut’n Ellnerbrook un Hilgeskamp kemen se öber de froorn und versneeten Koppeln und Wischen anstebeln. Op de wietluftigen Grabens in’n Park tummelten sik dorum faken so vele Strietschohlöper, dat de grötteren Bengels op de öberswummten un veriesten Wischen von’n Butendiek utwieken mossen. Dor kunnen se denn in Roh mit krickelkrummen Boomtelgens un Iesklutens Hockey spelen. Unnerdeß stunnen die lüttjen Bödels bangbüxig un mit grote Ogen vor den Hexenbarg in’n Egestorffpark. He is jimmerhen binah fief Meter hooch. Weer aber mit de eerste Probefahrt all Bebern in’e Büx vorbi, susten so vele Sleerns togliek sienen breten Puckel daal, dat mennigene Fohrt mit’n dannigen Gnucks an’n Boom ennen dä. Aber na dat Hexenhuus dichtbi den Barg föhrte mit den Sleern vorsichtshalber nums. Dat puckelige Bowark weer’n olet, verfallen Goornschuur, von dat de Kinner ganz gresige Geschichten to vertellen wussen. Bloos ganz drieste Bengels, un dat weern welke, de wenigstens al kunfermeert weern, smeten af un an ut groten Afstand Steens dör de tweien Schieben von dat Hexenhus. Un denn neihten se ut, as güngen jem de Been as Trummelstöker.
So verflagen de Stunnen in’n Nu. Un as de Sunn in den Winternebel achter de Feller von’n Hahnenkamp verswinnen dä, maakten sik as eerste de Jungs un Deerns ut’n Hilgeskamp op’n Patt. De grötteren von jem vertellten, dat se würklich un wohraftig keene Angst vor de Düüsternis harrn. Se mössen sik veelmehr beielen, um de Sunn vorn Unnergahn noch in de grote Schüün an’n Brookweg intospeern, domit se nich in’e Wicken gahn dä. „Man wees jo nich, wat de ole Füürkopp annerswo bit morgen fröh maken deiht“, meenten se.
Bald repen denn ok ut’n Schömoor un von Teneber de Vadders na ehre grötteren Jungs. Se schullen na Huus kamen un bin Foorn un Bornen von dat Veh helpen. Aber mit ganz ungewennt weke Stimm mente denn so mennigene Mudder:“Och, Vadder, laat jem doch“.
Un denn dachten de Vadders doran, wo faken de Kinnder in’n Vörjohr bin Torfsteken in’n Osterholter Moor helpen mossen, wo lang se in’n Sommer Roggen un Habern bunnen un in’e Hucken sett harrn un wo mennig Maal se sik in’n Harvst bi de Katüffel- un Stoppelröbenoornt kole Finger un Föte halt harrn. So verstummte den bald dat Ropen na de lüttjen Groten, un for de weer dat jümmer noch fröh genoog, ton Abendbroot na Huus to kamen. Denn de frostklore Abend makte den Heben jimmer heller un höger mit sien sülbern Steerns, de dör den düüstern Park prächtig glinkern un lüchten dän. Worum schull man an so ee’n hellichten Winterabend in’e düüstern Köken or Wahnstuben sitten? De Petroljumlüchten worrn sobiso in’n Stall un op’e Delen bin Foorn un Melken bruukt. Noch ene Lampen antosticken, dat weer wohraftig to düür.
So verklung dat leste Freudenschreen ut den Winterpark jimmer erst, wenn de Maand al ganz sied as ene puusbackige Lateern in de swarten Telgens von de Eeekbööm hangen dä. Disse Biller gungen den lüttjen Osterholter Buttjer nich ut’n Kopp, as he dissen Winter, den he nich vergeten kunn, ton eersten Maal mit sienen Vadder na Bremen föhrte. De Ackerwagen weer vull laadt mit Dannbööm un mit Kiepen vull Appels un Beern. Bi de Stadtbewahner in Schwachhusen hulp de Jung flietig mit bi den Verkoop von de Wiehnachtsbööm un Appels. Un neeschierig bekeek he sik de Regenhüser, de woll faken ‘ne Veranda or’n lüttjen Goorn harrn, um de man aber gor nich umto gahn kunn. Op de Trüchfohrt na Osterholt seet de Bengel, bit unner beide Arms mollig in Wulldeken inwickelt, op den Wagen un sä keen’n Mucks. Dat verwunnert um so mehr, as he op de Fohrt na Bremen noch de Koh dat Kalf affragt harr, un von sienen Vadder harr all’ns öber die Lüür in’e Stadt weten wullen.
„Dor stimmt wat nich“, dacht sein Vadder bi sik un fröög:“Wat is denn los, mien Jung. Du seggst jo gor nix mehr?“ „Och laat man, Vadder, köönt wi nich’n beten flinker föhrn?“ „Jung, de Peer loopt jo al in’n Drapp; flinker geiht dat nicht. Aber dor is doch wat, vertell doch maal!“ „Och Vadder, ik meen man bloos. Mööt de Lüür tietlebens in de lüttjen Regenhüser wahnen?“ „ Dat verstah ik nich, mien Jung. De Lüür hebbt dat doch good.“ „Jo, villicht, Vadder. Aber wat hebt de in’e Stadt man for’n lüttje beten Buten!“
Aus: „Dat weer dat ole Osterholt“
von Berthold Lindemann